Woensdagavond tijdens het pakken van de koffers, hadden we een thunderstorm die vlak langs trok. Christian was een beetje bang dat de bliksem zou inslaan en dat we helemaal in het donker zouden zitten. Gelukkig had Xandra een zaklamp gezien in één van de keukenkastjes. Dus die is vlakbij Christian gezet, mochten de lichten uitvallen dan kon hij de zaklamp pakken. Nadat de beide mannetjes in slaap waren gevallen ging de onweersbui vrolijk verder en ja hoor na een hele harde klap, gingen inderdaad alle lichten uit. Het was maar van korte duur want op het moment dat we de zaklamp te pakken hadden, gingen alle lichten weer aan. Anthonie kwam even overeind in zijn bed en keek wat slaperig om zich heen en Christian die heeft ondanks de behoorlijk harde klap buiten, niet bewogen.
De volgende ochtend moesten we vroeg ons bed uit omdat we om 10.00 uur het appartement moesten verlaten. Om 10.30 uur verlieten we met de volgeladen auto Terrace Ridge. Eerst nog even stoppen bij de Publix voor de laatste sunpassen en daarna door naar International Drive. We hadden besloten om bij Pirate Cove te gaan midgetgolfen en zo de vakantie op een leuke manier af te sluiten.
We hadden Christian nog niet verteld wat we gingen doen de hele weg heeft hij geprobeerd te raden waar we heen zouden gaan. Hij stond te springen toen hij doorkreeg waar we waren. We kregen elk een mooi fel gekleurd balletje en we konden kiezen of we de beginnersbaan of de baan voor gevorderden wilden doen. Ook konden we nog kiezen of we 18 of 36 holes wilden spelen. Wij namen de makkelijke baan met 18 holes en de pret kon beginnen.
De temperatuur was gelukkig iets minder hoog dan de voorgaande dagen en er was ook redelijk schaduw op het terrein. Christian heeft erg veel plezier gehad, vooral op de momenten dat een balletje de baan verliet om een stukje te gaan zwemmen. Bij de laatste hole viel de bal in het putje en bleek te zijn verdwenen. Dit bleek zo te horen, de balletjes werden op die manier voor de medewerkers verzameld. Christian kreeg nog een verassingszakje mee en toen werd het tijd om richting vliegveld te gaan.
Jeroen heeft Xandra met de kinderen en de bagage bij de ingang van de vertrekhal afgezet en hij bracht daarna de auto terug naar Dollar. Bij het inchecken had de medewerkster van Continental hulp nodig. Eerst lukte het inchecken van Christian niet omdat bij zijn naam nog het vluchtnummer van United Airlines was vermeld. Toen dat eindelijk gelukt was, kreeg ze het niet voor elkaar om Anthonie goed in te checken. Na een tijdje lukte het dan toch en konden we de koffers en de autostoel inchecken. Gelukkig waren we ruimschoots op tijd op het vliegveld aanwezig, want deze keer duurde het inchecken behoorlijk lang en we hadden dan nog “maar” anderhalf uur voordat het boarden begon.
Nog even wat rondgekeken bij de winkels en uiteindelijk maar bij security in de rij gaan staan. Xandra werd aangesproken door één van de beveiligers. Hij vroeg of Anthonie de mazelen had gehad of de waterpokken. Xandra gaf aan dat hij de waterpokken had gehad en dat we woensdag bij de dokter waren geweest en dat Anthonie “cleared” was om te vliegen en dat we daarvoor ook een verklaring hadden. De man wenste ons een goede vlucht en liep weer verder. (On)merkbaar slaakten we een zucht van opluchting.
De veiligheidspoortjes waren we snel doorheen en toen konden we richting vliegtuig. Het boarden begon te laat en daardoor vertrokken we uiteraard ook later dan gepland. Volgens de piloot zouden we wind mee hebben en omdat we in een ander vliegtuig zaten dan gepland, zouden we het met de snelheid van het vliegtuig de verloren tijd weer goed maken. We hoopten maar dat hij gelijk zou hebben aangezien onze overstaptijd slechts 1 uur en 15 minuten bedroeg.
Tijdens het vliegen gaf Jeroen aan Xandra een marshmallow. De marshmallow werd onderweg echter onderschept door Anthonie die het snoepje heel stevig vasthield. Nadat we het eindelijk hadden kunnen bevrijden uit zijn greep, bleek dat hij nog een stukje in zijn hand hield. We hebben hem een heel klein stukje gegeven, want we weten al sinds december dat Anthonie marshmallows erg lekker vindt.
Toen het vliegtuig bij de gate kwam en de deuren opengingen, kregen we van de andere passagiers voorrang om het vliegtuig te verlaten, er was één meisje wat maar een half uur van haar overstaptijd over had gehouden, dus die lieten we allemaal voorgaan. Daarna mochten wij. Helaas moesten we bij de gate wachten op de buggy en uiteraard duurde dat langer dan dat goed was voor de zenuwen. Eindelijk konden we doorlopen naar de volgende gate. We waren geland bij gate C121 en we moesten voor de vervolgvlucht naar C73 volgens de tickets en volgens de borden was het C75.
Nog even snel een sanitaire tussenstop en daarna achteraan in de rij gaan staan. We stonden net in de rij toen we werden geroepen. Er bleek iets niet goed te zijn met de boeking. Anthonie stond bij Jeroen op de boeking, terwijl hij bij Xandra erbij hoorde te staan. Ook nu leek het een eeuwigheid te duren voordat alles goed geregeld was, maar ook deze keer mochten we toch weer aan boord.
Xandra had een plek gekregen met extra beenruimte waar ook plaats was voor een bedje voor Anthonie. Jeroen en Christian zaten op de rij erachter. De bassinette hebben we uitgeprobeerd en het was even handig zodat Xandra haar handen vrij had om te kunnen eten en Anthonie vond het gedurende een kwartier ook erg interessant. Uiteindelijk was het voor hem overduidelijk tijd om te gaan slapen. Toen was de bassinette niet zo leuk meer. Hij heeft even flink de boel bij elkaar gebruld. Uiteindelijk hebben we het bedje maar laten weghalen, ook omdat de man naast Xandra zijn televisiescherm niet kon uitklappen.
Na zeker een kwartier flink gehuild te hebben en te hebben gevochten tegen Klaas Vaak, viel Anthonie eindelijk bij Xandra op schoot waar hij bijna 5 uur heeft liggen slapen. Vlak voor het landen hebben we geprobeerd om hem wakker te krijgen. Dit lukte uiteindelijk pas toen Xandra en Anthonie even moesten wachten op de buggy.
Christian heeft zich weer vermaakt met het televisiescherm in de stoel voor hem. Deze keer had hij mazzel dat Xandra voor hem zat, dus hij werd niet steeds gewaarschuwd dat hij een beetje rustig aan moest doen en niet zo hard op het schermpje moest drukken.
Op Schiphol aangekomen, zijn Jeroen en Christian vast doorgelopen naar de paspoortcontrole en de bagagebanden. Xandra heeft eerst Anthonie een broodnodige schone broek gegeven. Toen ook zij bij de bagagebanden aankwamen, had Jeroen al 2 van de 4 koffers. De derde volgde al snel en toen……. stopte de band. Koffer nummer vier kwam niet. Jeroen is het gelijk gaan melden, terwijl Xandra met de jongens bij de rest van de bagage bleef. Het bleek dat de koffer wel was meegevlogen vanuit Orlando, maar in New York niet was “overgestapt” naar het vliegtuig naar Nederland.
Daarna konden we doorlopen naar de wachtende opa Leo en oma Annie, die zich inmiddels al aan het afvragen waren waar we bleven. Bijna alle koffers en Christian gingen met opa en oma mee. Anthonie en de rest van de bagage gingen met Jeroen en Xandra mee naar onze eigen auto. De vakantie was echt over.
Inmiddels zijn we alweer een week thuis, is het gips van Christian’s arm af en ziet Anthonie er niet meer uit als een omgekeerde paddestoel. De vakantie lijkt alweer heel lang geleden, maar we denken nog regelmatig terug aan het warme weer, de zon, Disney, het midgetgolven en de Wal*Mart die 24 uur per dag open is. Verder is het aftellen alweer begonnen want op 23 december 2011 vliegen we weer die kant op.
![09062011036[1]](http://www.bant-web.nl/florida2011/wp-content/uploads/2011/06/090620110361.jpg "09062011036[1]")
